Τα social media... αυνανίζονται! Από τον Τάσο Αγγελίδη Γκέντζο.
Τα social media... αυνανίζονται!
Άπειρες ηλεκτρονικές εφημερίδες και περιοδικά, το καθένα με το δικό του πάγκο... σε μια λαϊκή αγορά που λειτουργεί – με τα αφεντικά, τους παραγιούς και τις παρακόρες - όλες τις μέρες της βδομάδας!
“Αφεντικά” σοβαρά, “αφεντικά” βλαχαδερά... “αφεντικά” αμόρφωτα!
Παντού ετοιμοπόλεμοι συντάκτες και συντάκτριες του διαδικτύου να διαλαλούν το εμπόρευμα τους... να σε περιμένουν στη γωνία με τον κακό λόγο στο στόμα... για τον πάγκο του διπλανού ή για το ήθος του ανθρώπου που ψωνίζει από τον απέναντι.
Ο καλός λόγος ίσως... για τους ημέτερους, για όσους ξέρω ή θέλω να γνωρίσω. Σε εκείνους τα κουνουπίδια, τα μπρόκολα, η ρόκα και οι λαχανίδες δωρίζονται αφειδώς...
Οι περισσότεροι από τους γράφοντες... “γράφουν δωρεάν”, υποτίθεται πως επενδύουν στο μέλλον του ονόματός της, στην μελλοντική επωνυμία τους!
Ονειρεύονται ξύπνιοι...
Ποια λοιπόν η μόνη ανταμοιβή τους;
Η αναγνωσιμότητα... μετά τις φωνές και το ξεπούλημα της φτωχής τους πραμάτειας είναι η μόνη ανταμοιβή!
“Αν βάλω έναν πιασάρικο τίτλο και κράξω... μπορεί να έχω και δέκα χιλιάδες επισκέψεις. Χτυπήματα, like, κοινοποιήσεις... Κι αν πιάσω στο στόμα μου τον πετυχημένο επώνυμο ή τον εξαφανισμένο – “κακομοίρη” που για χρόνια βρίσκεται μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας... γαλλικές σαμπάνιες στην Μύκονο θα ανοίξω.”
Περιμένουν σαν τα κοράκια να βρουν την είδηση... - να αναμασήσουν την ίδια είδηση - και τότε κατεβάζουν με θράσος τα μοδάτα “παντελόνια της σκέψης τους” και αναμένουν ανυπόμονα τις αντιδράσεις του κοινού!
Το κοινό για μια ακόμα φορά διχάζεται...
Μέρος του κοινού χειροκροτεί και ζητωκραυγάζει!
Κι εκείνοι χαίρονται με τους κανιβαλισμούς τους...
Κρίμα... για όλους αυτούς τους αλάνθαστους κριτές!
Και κρίμα και ντροπή!
Τη μία μέρα βρίζεις έναν άνθρωπο... και την άλλη – όταν δεν υπάρχει στη ζωή – ψάχνεις να βρεις μέρος για να ξεράσεις την συμπόνοια σου ανάμεσα στους άλλους διδάσκοντες της “δημιουργικής υμνογραφίας...”.
Αποτυχημένη και ξεδοντιάρα η υμνογραφία σας, παίδες!
Τόσες κοινοποιήσεις έλαβε η βρισιά και ο εξευτελισμός... τόσες η αναγγελία του θανάτου και τα αίτια...
Θα μου πείτε: “γράφουν νέοι ταλαντούχοι, άτομα σοβαρά με μια λαμπρή καριέρα...”.
Θα σας πω: “δε γράφονται αλήθειες ψυχής, οι περισσότεροι δημιουργούν την είδηση, την φωτίζουν όπως και όσο θέλουν... το μακιγιάζ είναι παλιομοδίτικο... θα σας πω πολλά... και βαριέμαι!”
Κι εγώ τι κάνω;
Γιατί χάνω τον χρόνο μου... και συνεχίζω να γράφω;
Ρωτήστε τον δογματισμό μου! Αυτός και οι ελάχιστες εξαιρέσεις του κανόνα... με αναγκάζουν να επιμένω.
Μήπως στο τέλος γίνω γραφικός;
Μπορεί να είμαι γραφικός και να μη το ξέρω...
Η γιαγιά μου έλεγε: “να μη γλύφεις εκεί που φτύνεις.”
Φτύνω σε αρωματικά χαρτομάντιλα για να μου περνάει ο θυμός και ποτέ στα μούτρα ενός διάσημου... ή μη διάσημου!
Δε φτύνω την ανθρώπινη ύπαρξη... παρά μόνο τις ελεεινές συμπεριφορές και τις κάλπικες ιδεολογίες.
Κάποιες φορές φτύνω στο πάτωμα...
Τα κοπάδια μας έχουν κακούς βοσκούς... βοσκούς που δε θα τους έγλυφαν ούτε τα σκυλιά τους!
“Αφεντικά” σοβαρά, “αφεντικά” βλαχαδερά... “αφεντικά” αμόρφωτα!
Παντού ετοιμοπόλεμοι συντάκτες και συντάκτριες του διαδικτύου να διαλαλούν το εμπόρευμα τους... να σε περιμένουν στη γωνία με τον κακό λόγο στο στόμα... για τον πάγκο του διπλανού ή για το ήθος του ανθρώπου που ψωνίζει από τον απέναντι.
Ο καλός λόγος ίσως... για τους ημέτερους, για όσους ξέρω ή θέλω να γνωρίσω. Σε εκείνους τα κουνουπίδια, τα μπρόκολα, η ρόκα και οι λαχανίδες δωρίζονται αφειδώς...
Οι περισσότεροι από τους γράφοντες... “γράφουν δωρεάν”, υποτίθεται πως επενδύουν στο μέλλον του ονόματός της, στην μελλοντική επωνυμία τους!
Ονειρεύονται ξύπνιοι...
Ποια λοιπόν η μόνη ανταμοιβή τους;
Η αναγνωσιμότητα... μετά τις φωνές και το ξεπούλημα της φτωχής τους πραμάτειας είναι η μόνη ανταμοιβή!
“Αν βάλω έναν πιασάρικο τίτλο και κράξω... μπορεί να έχω και δέκα χιλιάδες επισκέψεις. Χτυπήματα, like, κοινοποιήσεις... Κι αν πιάσω στο στόμα μου τον πετυχημένο επώνυμο ή τον εξαφανισμένο – “κακομοίρη” που για χρόνια βρίσκεται μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας... γαλλικές σαμπάνιες στην Μύκονο θα ανοίξω.”
Περιμένουν σαν τα κοράκια να βρουν την είδηση... - να αναμασήσουν την ίδια είδηση - και τότε κατεβάζουν με θράσος τα μοδάτα “παντελόνια της σκέψης τους” και αναμένουν ανυπόμονα τις αντιδράσεις του κοινού!
Το κοινό για μια ακόμα φορά διχάζεται...
Μέρος του κοινού χειροκροτεί και ζητωκραυγάζει!
Κι εκείνοι χαίρονται με τους κανιβαλισμούς τους...
Κρίμα... για όλους αυτούς τους αλάνθαστους κριτές!
Και κρίμα και ντροπή!
Τη μία μέρα βρίζεις έναν άνθρωπο... και την άλλη – όταν δεν υπάρχει στη ζωή – ψάχνεις να βρεις μέρος για να ξεράσεις την συμπόνοια σου ανάμεσα στους άλλους διδάσκοντες της “δημιουργικής υμνογραφίας...”.
Αποτυχημένη και ξεδοντιάρα η υμνογραφία σας, παίδες!
Τόσες κοινοποιήσεις έλαβε η βρισιά και ο εξευτελισμός... τόσες η αναγγελία του θανάτου και τα αίτια...
Θα μου πείτε: “γράφουν νέοι ταλαντούχοι, άτομα σοβαρά με μια λαμπρή καριέρα...”.
Θα σας πω: “δε γράφονται αλήθειες ψυχής, οι περισσότεροι δημιουργούν την είδηση, την φωτίζουν όπως και όσο θέλουν... το μακιγιάζ είναι παλιομοδίτικο... θα σας πω πολλά... και βαριέμαι!”
Κι εγώ τι κάνω;
Γιατί χάνω τον χρόνο μου... και συνεχίζω να γράφω;
Ρωτήστε τον δογματισμό μου! Αυτός και οι ελάχιστες εξαιρέσεις του κανόνα... με αναγκάζουν να επιμένω.
Μήπως στο τέλος γίνω γραφικός;
Μπορεί να είμαι γραφικός και να μη το ξέρω...
Η γιαγιά μου έλεγε: “να μη γλύφεις εκεί που φτύνεις.”
Φτύνω σε αρωματικά χαρτομάντιλα για να μου περνάει ο θυμός και ποτέ στα μούτρα ενός διάσημου... ή μη διάσημου!
Δε φτύνω την ανθρώπινη ύπαρξη... παρά μόνο τις ελεεινές συμπεριφορές και τις κάλπικες ιδεολογίες.
Κάποιες φορές φτύνω στο πάτωμα...
Τα κοπάδια μας έχουν κακούς βοσκούς... βοσκούς που δε θα τους έγλυφαν ούτε τα σκυλιά τους!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.